Για τον Άγγελο

«Κάποιες φορές η αίσθηση της απουσίας οργανώνει τον εσωτερικό χρόνο. Και όταν ο εξωτερικός χρόνος είναι πυκνός, τα συμβάντα και οι εξελίξεις που σηματοδοτούν την πυκνότητα χρωματίζονται ανεξίτηλα από την αίσθηση της απουσίας. Πέντε χρόνια χωρίς τον Άγγελο Ελεφάντη. Πέντε χρόνια ιδιαίτερα πυκνά. Πυκνά από συμβάντα και εξελίξεις που κανένας και καμιά δεν μπορούσε καν να μυριστεί τον μακρινό Μάη του 2008. Ο Άγγελος πέθανε στις 29 Μαϊου του 2008. Και από τότε, μπροστά σε τούτη ή εκείνη την «αδιανόητη» εξέλιξη, μπροστά σε αυτό ή το άλλο εντελώς απροσδόκητο συμβάν πολλοί και πολλές αναρωτιόμαστε σιωπηλά, κάποιες φορές και φωναχτά συζητώντας μεταξύ μας: τι θα έλεγε ο Άγγελος σήμερα; Πώς θα φώτιζε όσα συμβαίνουν; Πώς θα ξεκαθάριζε το τοπίο με εκείνη την απαράμιλλη καθαρότητα σκέψης και λόγου; Πώς θα προσανατόλιζε τους τρόπους που σκεφτόμαστε και τους τρόπους που αντιδρούμε;

Δεν μας αρέσουν τα τυπικά μνημόσυνα και οι ανάλογες τελετές. Δεν μας αρέσει να διεκδικούμε κληρονομιές. Δεν μας αρέσει να μιλάμε για χρέος χωρίς χαρά, για οφειλή χωρίς ωφέλεια, για πόνο χωρίς πράξη, για μνήμη χωρίς μέλλον. Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια κάνουμε πολύ συχνά το δικό μας ιδιωτικό μνημόσυνο για τον Άγγελο. Δηλαδή τον θυμόμαστε σχεδόν κάθε μέρα. Για εκείνα που μας έμαθε για τη χώρα μας και την ιστορία της, για την εποχή μας, για τους εαυτούς μας. Για εκείνα που ακόμα μας βοηθούν, και μάλιστα καθοριστικά, να καταλάβουμε το από πού ερχόμαστε και το κατά πού τραβάμε. Τον θυμόμαστε με αγάπη, με οικειότητα, με χαμόγελο, με περιέργεια για το τι θα έβρισκε να πει, κάποτε με λίγο δέος. Τον θυμόμαστε όπως νομίζουμε ότι ήταν. Τον θυμόμαστε σαν να ήταν ακόμη εδώ ανάμεσά μας. Τον θυμόμαστε γιατί μας λείπει.

Έτσι αποφασίσαμε κάπως να οργανώσουμε αυτή τη μνήμη. Απλώς αναπαράγοντας τούτη την ώρα κάποιες από τις κατατεθειμένες ψηφίδες της. Δηλαδή αποφασίσαμε να αναζητήσουμε και να συγκεντρώσουμε εδώ τα περισσότερα κείμενα που γράφτηκαν λίγο μετά τον θάνατο του Άγγελου για εκείνον και για τον Πολίτη».

(Από την εισαγωγή του βιβλίου)