Στις 14-15 Νοεμβρίου το δίκτυο transform! europe, το ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ-Γραφείο Βρυξελλών και τοLeft Forum Φινλανδίας, συνδιοργανώνουν ένα διήμερο εργαστήριο στο οποίο το φαινόμενο της σοσιαλδημοκρατίας θα ερευνηθεί υπό την σκοπιά της ριζοσπαστικής αριστεράς. 

Είναι κοινός τόπος για πολιτικούς και πολιτικούς επιστήμονες , πως η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία υφίσταται αυτήν την περίοδο την πιο σοβαρή της κρίση στη μεταπολεμική εποχή. Η παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι απλώς ένα συμπέρασμα που εξάγεται  μόνο από τα εκλογικά αποτελέσματα και την διασπορά της ψήφου, παρόλο που και αυτή η πτυχή είναι προφανώς κρίσιμη και αποκαλύπτει την παρούσα δυνατότητα της σοσιαλδημοκρατίας να είναι κυβερνητική πολιτική δύναμη.

Η ήττα της σοσιαλδημοκρατίας προκύπτει από πολλούς παράγοντες με τον πλέον εξέχοντα να είναι η παράδοσή της στην νεοφιλελεύθερη τάξη. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν η πολιτική αφήγηση που εκπροσωπούσε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης εντός του μεταπολεμικού συμβιβασμού. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήταν υπεύθυνα να υλοποιήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης και να καθιερώσουν την ειρήνη, την δημοκρατία, την αλληλεγγύη και την κοινωνική δικαιοσύνη στην Ευρώπη. Ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια, εκτυλίσσεται μια στροφή στην σοσιαλδημοκρατική στρατηγική με σημαντικές επιπτώσεις όχι μόνο στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά στα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας γενικότερα. Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που ήταν στην εξουσία εφάρμοσαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και εγκατέλειψαν τις αρχές τους ισχυριζόμενα πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» (TINA) και διακηρύσσοντας πως ο πλούτος που παράγεται μέσω του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού μπορεί να διαχυθεί προς τα κάτω μέσω των μηχανισμών της αγοράς.

Η οικονομική κρίση επιδείνωσε τις σχέσεις αντιπροσώπευσης μεταξύ των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και των παραδοσιακών τους ακροατηρίων. Κάποια σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήταν στο τιμόνι όταν ξέσπασε η κρίση και η άμεση απάντησή τους ήταν -σύμφωνα με το σκεπτικό της Ε.Ε.- η εφαρμογή πολιτικών λιτότητας μέσω προγραμμάτων οικονομικής διάσωσης , οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών , οι περικοπές συντάξεων, η μείωση του βασικού μισθού και η αύξηση των φόρων. Όσο για τους σοσιαλδημοκράτες που ήταν στην αντιπολίτευση, η στάση τους δεν διέφερε και πολύ από την θέση των δεξιών κομμάτων. Αφού η σοσιαλδημοκρατία είχε αποδεχτεί το νεοφιλελεύθερο δόγμα της Ε.Ε., ήταν αρκετά δύσκολο να αντιπαραθέσει μια εναλλακτική στην λιτότητα και τον αυταρχισμό.

Σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο, η ριζοσπαστική αριστερά εμφανίζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ως η μόνη αξιόπιστη εναλλακτική και  ως ο διεκδικητής των παραδοσιακών κοινωνικών συμμαχιών της σοσιαλδημοκρατίας. Η σημαντική εκλογική άνοδος της ριζοσπαστικής αριστεράς σε διαφορετικές χώρες εκκινεί την συζήτηση για τις σχέσεις μεταξύ της ριζοσπαστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Ειδικότερα, δημιουργεί το ενδεχόμενο για πιθανές συγκλίσεις ή αποκλίσεις μεταξύ των δύο πολιτικών δρώντων, αλλά και μια αφήγηση για τα όρια των συμμαχιών τους. Το δίκτυο transform! europe, το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και το Left Forum Φινλανδίας  βρίσκονται στην αιχμή των εξελίξεων και ελπίζουν να εγκαινιάσουν τον διάλογο οργανώνοντας ένα εργαστήριο στο Ελσίνκι στο οποίο το φαινόμενο της σοσιαλδημοκρατίας θα ερευνηθεί υπό την σκοπιά της ριζοσπαστικής αριστεράς, ώστε να αναλύσουμε το βάθος του ανταγωνισμού ή της εγγύτητας των δύο πολιτικών δρώντων (ή τάσεων).